Ang batang makulit, Pinapalo sa puwit. Bow.

January 1995

Anim na taon na ko nung napatunayan ko sa sarili ko na hindi ako lampa. Natuto na din akong mag bisekleta, yun bang bike na tatlo ang gulong. Sabi nila ligtas daw ang klase ng bisikleta na yun kaya pwede sa bata, pag tapos ng mga nangyari sakin, parang di nako naniniwala. Hapon yun ng biyernes, kakagising ko lang. Pag bangon ko, asar pa rin ako sa lahat dahil sa pag pilit nila saking matulog ng tanghali. Dumiiretso ko sa aking bisekleta at nag paikot ikot sa bakuran namin. May limang hakbang ng hagdan papuntang pintuan mula bakuran. Binabantayan ako nun ni tita. Hindi ko alam ang kadahilanan kung bakit trip na trip ko mag mabilis ng pag papatakbo nung araw na yun sabay preno ng malakas pag malapit na ko mahulog sa mga baitang. 8 beses ako pinagsabihan na wag na ulitin yun, e makulit ako. Ayun, sumunod na eksena, hirap na hirap ang mga tito ko sa pagkuha sa kin sa aking pagkakatihaya. Nagkakabuhol-buhol ng aking katawan sa kawawa kong bisekleta, alalang-alala ko nun, bago pa naman yun, nagasgasahan ko ata.

Pagkalipas ng isang araw, eto nanaman ako, nawala na ang trauma, balik sa paglalaro, tuloy ang ligaya. May idol akong super hero, si "The Flash". Para sa mga hindi sa kanya nakakakilala, sobrang bilis niya kumilos at maganda ang logo nya. Pinag isipan ko ng maiigi kung panu ako bibilis tulad nya, hanggang isang araw, nadiskubre ko ang kasagutan, kakalampaso lang ni mama, ang sahig madulas at makintab pa. Kumuha ako ng dalawang basahan, tinuntong ang magkabilang paa sa tig-isang basahan, konting buwelo at hala, dirediretso ang arangkada. Sa kalagitnaan ng aking mabilis na pag usad, meron akong biglang naalala, panu ako titigil? pilit kong gustong isipin, ngunit huli na ang lahat, hampas sa refregirator, basag nanaman ang mga ipin.

Mula nun tinigil ko na ang mga larong nakakasakit ng katawan. Ayaw ko na ng mabibilis na bagay tulad ng bisikleta at super powers ni The Flash, naaaliw lang ako ng husto hanggang makakalimutan ko na kung paano ang pag hinto. Ayun, sakit lang sa ulo. Kaya nag isip ako ng iba, nais kong subukan abutin at marating ang minimithi ng maraming bata.... ang ibabaw ng refrigerator. (o baka ako lang ang nangangarap nun). Habang walang nakatingin, dahan dahan kong pinanik, sa di maipaliwanag na paraan, akoy nag tagumpay. Aking na-angkin ang bundok na minsan ng bumasag sa aking mga ipin. Sa sobrang saya, nakalimutan ko ang lahat ng disgrasya na sa akin ay nangyari at umamba. Nawala na rin ang inggit na maging tulad si The Flash, dahil sa mga panahong yun, pakiramdam ko'y napakalakas ko na. Mabango ang simoy ng hangin sa taas, mejo malamig, at maganda ang tanawin, sobra, tila ayaw ko nang "bumaba". Huh!?! Biglang dumapo sa isip ko ang isang napakalaking problema...

"Shit! Paano ko bababa?"