Sunday, August 23, 2009

Bagong Umaga

March 1999

Ang sarap ng tulog ko kagabi, walang ingay, walang gulo, payapa. Tanging maririnig mo lang ay ang hilik ni mamu na napakahimbing din ng pagtulog. Gising na ako pero di pa ako agad bumangon. Natatakot pa rin lumabas dahil baka meron paring praning sa labas na paligid-ligid na may hawak na patalim. O baka may away na naman na sanhi ng hindi pagkakaintindihan ng pamilya na palaging mauuwi sa malakas na sigawan. Habang ako'y nag i-in-in sa higaan, si mamu bumangon na, ako ayaw ko pa din. Masarap kasi sa kwarto, pakiramdam ko lagi akong ligtas sa apat na pader na bumabarikada sa akin. Siguro nga weirdo kung papakingan, o pwede mong sabihing ang O.A. naman, pero hindi na kasi kaya ipaliwanag ng salita ang mga nangyari nung mga nakalipas na araw, linggo, buwan at taon bago sumikat ang araw na to.

Pagkalipas ng ilang minuto, sa wakas, nagdesisiyon na din akong bumangon. Dahan-dahang lumabas ng kwarto. Parang iba ang ihip ng hangin, masarap sa pakiramdam, presko sa espirito. Dumiretso ako sa sala, si mamu nag-aayos na ng gamit ni kuya, tinatabi yung masarap alalahanin, itatapon yung mga basura sa paningin. Tandang-tanda ko pa kung gaano kaganda ang sikat ng araw na pumasok sa aming bahay mula sa bukas na bintana, simbulo ng bagong umaga, bagong simula. Mga ibong nagkakatahan, mga anghel na nagsasayawan, parang langit. Wala nang adik, wala nang lasinggero, wala nang pasaway. Ngayong araw na 'to, kumpirmado na ang tagumpay. Sa wakas, tapos na ang mahaba-habang ingay.

Alam mo yun pelikulag "The Gwapings"? Yun bang pupunta yung isang grupo ng mag babarkada sa isang probinsya, mag babakasyon o kung anu man. Tapos sa gabi, may susugod na aswang o bampira o kung anu man. Tapos isang buong gabing engkwentro at labanan. Tapos ang ending, panalo sila, patay ang mga kulangot na laman ng lupa. Next scene? Bukang liwayway, masaya sila dahil sa wakas, tapos na din ang kanilang pag durusa. Patay na ang aswang, pahinga na sila. Ganoon yung naramdaman ko nitong umagang ito. Sarap diba?

Nangako ang Diyos, mag tiwala lang tayo sa kanya. Hindi nya tayo iiwan o pababayaan. Akala ko dati hindi na darating ang araw na ito, akala ko wala nang katapusan itong horror ng aming buhay. Akala ko hindi na matatalo at mamamatay ang manananggal.

Mali pala ang aking akala.

Dito na mag tatapos ang kwento ni Tatay at Kuya.

Tama nga ang pangako ng Ama.




No comments:

Post a Comment